Verwondering

“Woefwoef!”
“Ja dat klopt, woef, woef”
Dit is een veel voorkomend dialoog tussen een ouder en een kind. Het kind ziet een hond en roept vol verwondering en blijdschap uit dat hij of zij een ‘woefwoef’ ziet. Voor het kind is het fantastisch om de hond te zien. Ongelooflijk bijna. Dat het echt loopt en bestaat. Dat het zelf beweegt en zacht is. Het kind verwonderd zich over elk deel van de hond. Terwijl wij er als volwassenen niet eens meer van opkijken. Een hond is zo iets normaals in ons leven.

Ik wil met deze korte situatieschets iets duidelijke maken, het gaat echt wel ergens heen. Ik vind het namelijk bijzonder dat kinderen zich schijnbaar overal over kunnen verbazen en dat ze de kleinste dingen fantastisch vinden, terwijl het ons niets meer doet. Wanneer hou je op met je verbazen over alle dingen die er op de wereld te vinden zijn? Waarom hou je er mee op? Raak je gewoon gewend aan de wereld? In de tijd dat we opgroeien lijken we te vergeten dat de wereld een hele mooie en bijzondere plek is.

Soms probeer ik de bril van een klein kind weer op te zetten. Ik probeer dan naar de wereld te kijken alsof ik het voor het eerst zie. Alles neem ik in me op. Dat er een vogel vliegt, hoe die vogel er uit ziet, dat er iets is wat kan vliegen. Of de nieuwe blaadjes aan de bomen in de lente en dat die zo een prachtige kleur lichtgroen zijn. Volgens mij is het heel goed om er soms even bij stil te staan hoe bijzonder deze wereld eigenlijk is. Wat er allemaal leeft waar je normaal overheen kijkt als je haastig langs fietst.

Dus probeer eens een stapje van jezelf af te nemen en kijk om je heen. Probeer eens of je alles kunt zien in een soort objectief licht. Neem de meest kleine dingen waar, zoals hoe licht in een plas water valt, en verwonder je over de wereld om je heen die je normaal altijd voor lief neemt. Pas als je dingen ziet, kun je er vragen over stellen.

Marije.