What they don’t tell you when you become a grown up

Met onze 19 en 20 jaar hebben wij beide het einde van onze tienertijd bereikt. We wonen op kamers, studeren, koken voor onszelf en gaan zelf op reis. We moeten er nu toch echt aan geloven: we gaan meedraaien in de wereld van de volwassenen. En hoewel dat vroeger, toen we kind waren, als muziek in de oren klonk, brengt het nu nogal dubbele gevoelens met zich mee. Want naast alle vrijheid en al het plezier, bestaat volwassen worden ook uit heel veel andere dingen. Dingen die ze je niet vertellen. En daarom doen wij dat vandaag.

Alles kost geld
Oké, behalve voor de gratis kaasblokjes die soms bij de Appie liggen, moeten we voor alles dokken. Je boeken, de huur, lunch, kleren, plastic tasjes, treinreizen, noem het maar op. Studenten zijn over het algemeen niet rijk en dat hoort nu ook eenmaal wel bij het student zijn. Toch ben je nu zelf verantwoordelijk voor dat je de maand doorkomt met het geld dat je hebt. En dat kan soms resulteren in dat je de laatste dagen van de maand met nog maar een paar euro moet doorkomen. Doei super gave broek, ijsje of poster (die toch echt heel erg leuk op m’n kamer zou staan), zelfcontrole modus is aan. (Of tenminste een poging tot.)

Je moet elke dag eten
Ja, duh?! Natuurlijk moet je eten! Wat ik bedoel is dat nu we op onszelf wonen, we ook iedere dag moeten zorgen dat we ’s avonds wat te eten krijgen. Daarbij hoort het regelmatig doen van boodschappen (zo goedkoop mogelijk natuurlijk), en als je het een keer niet doet of overslaat ondervindt je daarvan meteen de gevolgen als je de volgende ochtend aan je laatste stukje droog brood zit. Ook moet je gevarieerd eten, iedere dag iets nieuws bedenken en regelmatig zelf aan de kook gaan. Nu kan ik zelf best koken, toch gaat er soms nog wel iets mis. Ach ja, dan maar een avondje belabberde pasta.

You can’t get away with everything anymore
Kun je je dat nog herinneren? Dat er soms iets mis ging als kind, je gooide bijvoorbeeld een glas drinken over de grond, maar dat was niet erg ‘want je was nog maar een kind’. Welkom in de wondere wereld van de (semi)grown ups. Dat kan dus niet meer. Er wordt vanaf nu van je verwacht dat dit soort dingen niet meer gebeuren of dat je ze zelf oplost. Voortaan wordt je raar aangekeken als je soep over jezelf heen morst. En als je te laat komt of iets belangrijks vergeet kan je moeder het niet meer oplossen. Get yourself together and fix it.

Blij worden van dingen die niet ‘cool’ zijn
A.k.a. ik word blij van gordijnen en een nieuw snijmes. Een van de dingen die mij heel erg opvielen toen ik op mezelf ging wonen is dat ik blij kon worden van dingen die me eerst echt niets interesseerden. Nu kunnen dingen die mijn leven of woonsituatie op de een of andere manier makkelijker maken me echt vrolijk maken. Kom maar op met die nieuwe mat en magnetronbakjes dus. (agh, zo burgerlijk.)

Kloof
Er ligt naar mijn idee echt een soort kloof tussen tieners en de ‘echte volwassene’. En dat zijn wij, de studenten. Zoekende naar hoe de wereld werkt en hoe je volledig op jezelf kan wonen. Je hoeft je nog niet druk te maken over spugende baby’s of het hebben van een topbaan, maar ook de tijd van de regels en vaste bedtijden ligt al even achter je. We zitten er precies tussenin.

Vrijheid
Ondanks alles waaraan we moeten wennen of wat we moeten leren als we (semi) volwassen worden, is dit ook een hele fijne tijd. Je hebt enorm veel vrijheid, alle tijd voor je vrienden en voor wat je leuk vindt en je hoeft nog met niet heel veel anderen rekening te houden. Als je graag een avondje wil leven op een zak chips en een film wil kijken doe je dat gewoon. En ook als je liever een avondje uit wil mag je dat gewoon zelf bepalen. Er zitten veel voordelen aan het ‘volwassen’ worden. We zijn allemaal zoekende en proberen regelmatig ook maar iets uit. Maar daar is nu juist het moment voor. De vrijheid, het hebben van eigen standpunten en je eigen plan trekken zijn wat wij heerlijk vinden aan het ‘volwassener’ worden.
En laten we daar op focussen, terwijl we de rest van de bijkomstigheden gewoon lekker nog even ontkennen.

Sanne

Foto credits: Joël van Rooij